W Białymstoku, Kielcach, Radomiu, Bielsku-Białej i Tarnowie powinny powstać systemy tramwajowe – uważa Instytut Sobieskiego, w którym powstał raport „Tramwaj dla polskich miast”. Systemy tramwajowe mogą być czynnikiem odnowy urbanistycznej miast i poprawy ich wizerunku – napisano w obszernym opracowaniu, które powołuje się na doświadczenia zagraniczne.
We Francji ustalono, że tramwaj powinien być podstawowym środkiem transportu w ośrodkach liczących od 200 do 500 tys. mieszkańców. Na 24 tej wielkości francuskie miasta tylko w trzech nie ma linii tramwajowych. W Niemczech tramwaje obsługują blisko 60 ośrodków. Za dolną granicę wielkości miasta, gdzie warto wprowadzać tramwaj, przyjmuje się tam 150 tys. ludności. Są jednak przypadki stosowania tego typu transportu w ośrodkach mniejszych; podobnie jest w Austrii, Szwajcarii, Republice Czeskiej.
Na 11 polskich miast między 200 a 500 tys. ludności cztery są pozbawione tramwaju: Lublin, Białystok, Gdynia i Radom. W Gdyni i Lublinie funkcjonuje w zamian sieć trolejbusowa. W przedziale 150–200 tys. znajduje się siedem miast, w tym trzy bez tramwaju. Ostatnio ekspertów zaskoczyły Gliwice, pozbywając się tramwaju. Wśród 17 polskich miast od 90 do 150 tys. mieszkańców w sześciu istnieją sieci tramwajowe.
W raporcie Instytutu Sobieskiego przedstawiono koncepcje nowych sieci transportu szynowego w pięciu miastach. Są one zróżnicowane zależnie od wielkości i struktury przestrzennej miasta bądź aglomeracji. Najbardziej klasyczne przypadki to Kielce i Radom, dla których zaproponowano po dwie krzyżujące się linie tramwaju miejskiego. W trzech pozostałych ośrodkach trasy miejskie zostają wyprowadzone na linie kolejowe w modelu tramwaju dwusystemowego. W Bielsku-Białej i Tarnowie korzyścią z takiego rozwiązania jest zrównoważenie niesymetrycznego rozmieszczenia głównych źródeł ruchu w mieście. Dla Białegostoku zaproponowano najbardziej rozbudowany układ, oparty o tramwajową linię średnicową, na obu końcach skupiającą wiązki linii promieniowych.
Autorzy raportu Agata Kozłowska i dr Łukasz Zaborowski proponują model partnerstwa publiczno-prywatnego w kontekście możliwości wykorzystania go w projektach budowy systemów tramwajowych.
Partnerstwo publiczno-prywatne jest narzędziem, które pozwala na realizację złożonych przedsięwzięć inwestycyjnych z udziałem prywatnych inwestorów i kapitału. W przypadku projektów związanych z rewitalizacją, ożywieniem i zwiększeniem funkcjonalności części miast, udział partnera prywatnego, który projektuje, buduje oraz eksploatuje infrastrukturę, stanowi pod wieloma względami wartość dodaną – argumentują.
źrodło: kurier.pap.pl
